Mette Maria van Dijk - Mimosa

Als een boek bij voorbaat door het publiek gecanceld wordt, nog voordat het officieel is verschenen, dan wil ik het lezen.

Wanneer BN’ers een mening hebben over een boek dat nog niet is verschenen.. Dan wil ik het lezen.

Als opgeroepen wordt om een boek niet te lezen, dan wil ik het lezen.

En zo kwam ik uit bij het debuut ‘Mimosa‘ van Mette Maria van Dijk.

Zijn de vooroordelen over dit boek terecht? Had Prometheus dit boek niet moeten uitgeven?

Ik ging op onderzoek uit en de resultaten daarvan vind je in mijn recensie.

(Van Prometheus mocht ik een exemplaar ontvangen in ruil voor mijn eerlijke mening)

“Maria is student aan een kunstacademie. Ze vraagt haar ouders een appartement voor haar te kopen in de Bijlmer, waar ze graag met buurtbewoners naar bed gaat. Met haar ouders heeft ze een liefdevolle maar ook huichelachtige relatie: ze zegt nooit echt tegen hen wat ze denkt en verschuilt zich achter gespeelde openheid.

In Mimosa vertelt Maria over haar geheime grote liefde Louis, haar bokstrainer, bij wie ze drie jaar geleden ‘in de leer’ ging: ze was op zoek naar weerbaarheid, naar iemand die haar klaarstoomde voor het harde leven in het algemeen en het seksuele leven in het bijzonder. Ze heeft gemengde gevoelens over Louis: ze wil zich met hem meten, maar hem ook koesteren.

Manoeuvrerend tussen haar antropologenouders, haar calvinistische grootouders en de onderwereldfiguren met wie Maria het bed deelt, ontvouwt zich een vleselijk verhaal. Mimosa is een scherpe en liefdevolle zedenschets: een queeste waarin Mette Maria van Dijk levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek moeiteloos met elkaar vervlecht.

Mette Maria van Dijk (2000) studeerde in juni 2023 af aan de Gerrit Rietveld Academie. Mimosa is haar debuutroman.”

‘Mimosa’

‘Mimosa‘, een boek dat door het “grote” publiek al gecanceld werd nog voor de publieke verschijning.

Ook BN’er Edson had duidelijk een mening over dit boek. De vraag is echter of hij het ook daadwerkelijk heeft gelezen. Het is namelijk nogal makkelijk iets publiekelijk af te branden als de inhoud nog niet bekend is.

Door alle ophef werd ik getriggerd om dit boek juist wèl te lezen. Want wat zit er achter dit verhaal van Mette Maria van Dijk?

En zo begon het

Laat ik deze recensie beginnen met mijn mening over de ontstane ophef.

Deze ophef was het absoluut niet waard. Begint Maria met de shockerende zin: ‘Ik wil in de Bijlmer wonen, zodat ik al mijn zwarte buurmannen kan n**ken’?

Ja dat klopt. Was dat het enige (mogelijk) shockerende van het hele boek? Wat mij betreft wel.

Volgens de toetsenbordridders zou het boek een negatief en stigmatiserend beeld geven van de Bijlmer en gekleurde mannen.

Persoonlijk ben ik het daar absoluut niet mee eens. Vermoedelijk ben ik dan nu ‘Een vrouw, die geen recht van spreken heeft’ volgens deze zelfde toetsenbordridders.

Laat ik beginnen te zeggen dat dit boek niet heel best was. Verre van dat zelfs. Dit had echter voor mij niets te maken met stigmatisering. Ik ben zelfs door de woorden van Maria op afstand gaan houden van de Bijlmer.

Zoals zij het beschrijft in haar boek, klinkt de Bijlmer voor mij als een gezellige volksbuurt waar nog sociale controle heerst en waar we een fijne mix aan culturen terug vinden.

En ik kan je eerlijk vertellen, mijn beeld van de Bijlmer was voorheen absoluut anders.

Wat online ook veel werd geroepen, is dat Maria gekleurde mannen als gangsters zou afschilderen. Ook dit heb ik persoonlijk absoluut niet zo ervaren.

Wat vooral naar voren komt is een witte getroebleerde jonge vrouw die valt op gekleurde mannen. En heel eerlijk? In dit boek komt duidelijk naar voren dat Maria hier degene is met een probleem. Niet de mannen.

Het verhaal

Het boek is een debuutroman. Uit online interviews met Maria blijkt dat het biografisch is en dat “sommige” zaken toch wel waargebeurd zouden zijn. Alhoewel echte namen natuurlijk zijn vervangen door fictieve.

De schrijfstijl van Maria is chaotisch, gaat van de hak op de tak, heeft absoluut geen volgorde en voor mijn gevoel zelfs geen doel.

Met regelmaat vroeg ik mij af, ‘Wat ben ik nu eigenlijk aan het lezen?’. Wat wil Maria mij, de lezer, nu zo graag vertellen?

Uit een online interview met het Parool blijkt dat Maria zich heeft willen richten op haar seks verslaving en hechtingsproblematiek.

De seks verslaving komt in mijn ogen duidelijk naar voren, al had ik het na vier bladzijden over piemels wel gehad.

Het gebruik en misbruik tussen Maria en haar “partners” komt uitvoerig aan bod, maar de vraag is vooral, ‘waarom gebeurt dit?’
Maria lijkt dit in het verhaal wel best te vinden. Het voelt over het algemeen behoorlijk emotieloos.

Helaas kwamen de hechtingsproblemen die er zouden zijn, weinig tot niet aan bod. Dit bleek in ieder geval niet uit hetgeen Maria heeft opgeschreven. Een gemiste kans als je het mij vraagt.

Want wanneer je een (biografisch) stuk schrijft, is het handig om de verdieping op te zoeken en daarnaast een duidelijke groei te laten zien. En niet op seksueel vlak in dit geval 😉

Niets van dit alles dus. ‘Mimosa‘ is vooral een verhaal waarin heel duidelijk wordt dat Maria behoorlijk in de war is en professionele hulp nodig heeft.

Het ontbreken van emoties draagt bij aan die conclusie.

Ook de relatie met haar ouders is enorm onderbelicht. Een verdieping van deze relatie had een enigszins positieve bijdrage kunnen leveren aan het verhaal.

Dit boek heeft mij wel enorm doen twijfelen aan wat waar is en wat niet. Soms zijn dingen te mooi om waar te zijn, maar aan andere kant zie ik Maria deze dingen letterlijk doen.

Het gekke is, dat hoewel het boek eigenlijk geen echte inhoud en richting had, ik toch bleef lezen.

En eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom. De hoofdstukken zijn lekker kort en misschien is het lezen over andermans misstappen gewoon prettig?

Conclusie

‘Mimosa is een scherpe en liefdevolle zedenschets: een queeste waarin Mette Maria van Dijk levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek moeiteloos met elkaar vervlecht.’

Scherp? Nee. Liefdevol? Nee. Een moeiteloze vervlechting van levenslust, perversiteit en hechtingsproblematiek? Ook al niet.

Net als de vooroordelen vooraf, is ook deze marketingzin niet waar.

‘Mimosa‘ was een chaotische verhaal zonder echte inhoud naar mijn mening. Het was niet inspirerend en de hoofdpersoon heb ik niet beter leren kennen. Ze bleef oppervlakkig met haar problemen rond dwarrelen en liet geen persoonlijke groei zien.

Het verhaal gaf geen stof tot nadenken. Iets waarvan ik had gehoopt dat het er in zat.

In dit boek wordt niet duidelijk wat Maria ons nu precies wil vertellen. En persoonlijk denk ik niet dat ze er goed aan zou doen om nog een boek te schrijven.

Desalniettemin bewonder ik uitgeverij Prometheus wel om deze gewaagde keuze. Ik denk dat ik weet waar ik mijn eigen manuscript naartoe zou durven sturen.